Παιδικές αναμνήσεις. . .

 Με το κρύο να διαπερνάει το μπουφάν μου,το κόκκινο πουλόβερ μου,να τσιμπάει το δέρμα μου απο τους αστράγαλους,την μέση,τα δάχτυλα,..μέχρι τον αυχένα,τις ρίζες των μαλλιών μου,το στέρνο μου,περπατάω και σκέφτομαι.Με σκέφτομαι και περπατάω,κι ο νούς μου τρέχει στην αλάνα της γειτονιάς μου,εκεί που απόμεινα παιχνίδι.Σ'ένα πάρκο που πιά,κανείς δεν θέλει να το δεί.Πια κανείς δεν του δίνει σημασία.Μόνο βόλτες σκύλων,μανάδες με βρέφη στα καρότσια,άντε και κανένας μεθυσμένος που θα πλαγιάσει κανένα όμορφο βράδυ στα παγκάκια του.

Θυμάμαι το χώμα κάτω στα πόδια μου,την σκουριασμένη βρύση που έβαζα τις χούφτες μου απο κάτω να ξεδιψάσω,τους φίλους μου,τις κρυψώνες.Ακούω ακόμα τα γέλια πάνω στις τραμπάλες,βλέπω τα φουσκωμένα μάγουλα του Γιαννάκη,ακούω τις φανταστικές ιστορίες της Έλενας,τις ιδιοτροπίες της Γωγώς,το τσαγανό της Μαριάννας.Τρεχάλες στους δρόμους,κρυφτό,κυνηγητό,Κλέφτες κι Αστυνόμους,μαγαζάκια στημένα στα πεζοδρόμια,μήλα,μακριά γαϊδούρα,αυγά,λέσχες απο χαρτόκουτα κι εφημερίδες,<<Πάμε να πηδήξουμε τοιχάκια>>;;,σου έλεγε ο Αλέξανδρος,<<;το παπούτσι σου βρωμάει άλ-λα-ξεέ-το>>,πεταγότανε κάποιος άλλος.<<Τσιγαροποτααά>>,φώναζε η Χριστίνα με μανία..Μάζευες τάπες, εκατομμύρια φακελάκια με αυτοκόλλητα,αντάλλαζες παιχνίδια,έτρεχες με τα ρόλλερς,όλα τα αγόρια είχανε τικ στα δάχτυλα από το πολύ Α-Β-Α-Β-Β-Α στο Game Boy,ήτανε μαύροι και λασπωμένοι απτις τούμπες στο χώμα και το ατέλειωτο ποδόσφαιρο.Κυκλοφορούσανε με ποδήλατα που είχανε ''πατηράκια'' στη πίσω ρόδα για να κουβαλάνε τον φίλο,την τότε κοπέλα,η απλώς για φιγούρα.Γράφαμε σε τοίχους,ημερολόγια,λευκώματα,στα τετράγωνα πλακάκια του πάρκου.Τρώγαμε κουκουρουκου και σοκοφρέτες,κάναμε ψεύτικα τατουάζ από τις τσίχλες,τρώγαμε με λύσσα το ξυλάκι μπανανοφατσούλα,η την ρόζ πατούσα,πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά,.......

Φτού ξελευθερία,δε φυλάω,..ΔΕ.. φυλάω.....5,10,15,20,25..Τα καραμελάκια που όταν τα έβαζα στο στόμα ανατινάσσοταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock,το σπανάκι του Ποπάυ,τις τσίχλες Big Babol και τα τσιγάρα του Αστερίξ...χαχαχα..Αποοοόλαυσηηη!!!Παίρναμε την τσίχλα σωληνάριο και τα γλειφιτζούρια κραγιόν,είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την γειτονιά και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες,βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS...και ξερός..Τα μαλλιά όλων μύριζαν Johnson's όχι πια δάκρυα και τα μπράτσα μας,τα γόνατα,τα καλάμια μας ήτανε γεμάτα τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή.Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό,λέγαμε ανέκδοτα με τον Τοτό και τους πόντιους,τραγουδούσαμε το Μ'αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι).

Δεν άντεχες λεπτό χωρίς αυτά.Το μυαλό σου,το σώμα σου η ψυχή σου ήταν δοσμένη εκεί.Λαχταρούσες απο το πρωί που ξυπνούσες να κατέβεις.Να προλάβεις να κατέβεις πρίν απ'όλους στην αλάνα,να'χεις περισσότερο χρόνο μέχρι το βράδυ.Μ'ενα διάλειμμα το μέσημερι μονάχα,για φαί.Κι αυτό βιαστικά,για να μην χάσεις δευτερόλεπτο...Ώσπου σκοτείνιαζε κι εσύ δεν έλεγες να μαζευτείς.Κι άκουγες απο τα μπαλκόνια σιγά σιγά τη κ.Μαίρη να τονίζει πως πήγε 9 η ώρα.Έμπαινε,έβγαινε,φώναζε λές κι όλη η γειτονιά ήτανε δικιά της...Κι ένα περίεργο πράγμα να αντηχεί η φωνή της όπου κι άν έισαι κρυμμένος,σ'όποιαν αυλή κι αν έχεις ξεχαστεί.Και το κλείσιμο της βραδυάς γινότανε στο ''Παύλο''.'Η μάλλον στο μαγαζάκι του κ.Πάυλου.Στήναμε τις πλαστικές άσπρες καρέκλες του γύρω γύρω σ'έναν κύκλο,θρονιαζόμασταν,κι ακούγαμε μες στο σκοτάδι τις μυστήριες ιστορίες της Έμμας για το μάυρο αμάξι που κυκλοφορεί στην γειτονιά,και κλέβει μικρά παιδάκια,ή για τον φίλο της τον Δημήτρη,που έιχανε τηλεπαθητική επικοινωνία.Κι ένας ένας αράδιαζε τρομακτικές σκηνές που άκουσε στο σχολείο,ή που του είπε ο ξάδερφος του φίλου της φίλης του.

Και τί δεν θά'δινα να επέστρεφα στα χρόνια που τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω του «αμπε-μπαμπλόμ».Οι διαφωνίες τελειώναν με «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί».«Ο τελευταίος που θα φτάσει είναι χαζός!!!»ήταν η κραυγή που μ'έκανε να τρέχω μέχρι που νόμιζα ότι θα σπάσει η καρδιά μου...

Πριν φύγω όμως,ρίχνω μία τελευταία ματιά κάτω απτο σπίτι της Στέλλας.

Που εσφιγγα το μπράτσο της με δύναμη και τη παρακαλούσα να πάμε στο ίδιο σχολείο,που γέμισε εκείνη την εποχή μου με μια δυνατή φιλία,με αξέχαστες αναμνήσεις και στιγμές που δεν έχει νόημα να τις αναφέρω μία μία.Που όποτε επιστρέφω τον δείκτη του χρόνου εκεί,δεν μετανοιώνω για όσα είπαμε,για όσα δημιουργήσαμε.Που και μόνο στη σκέψη πως θα έφευγε κάποια χιλιόμετρα μακριά,άδειαζα ολόκληρη.Που όσα χαρτιά να γεμίσω με λέξεις,δεν φτάνουν να συμπληρώσουνε και να αποτυπώσουνε αυτή την φιλία.Ο χρόνος κυλάει,τα κεράκια στις τούρτες μας πληθαίνουν κάθε χρόνο,το μυαλό μας γεμίζει κι αλλάζει,και παίρνει άλλες στροφές.Οι δυνατοί δεσμοί όμως μέσα μας μένουν και παραμένουν.

Κάνε γρήγορα!

Μη χαζεύεις!

Τα όμορφα πράγματα, στη ζωή, κρατούν, όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου. 

Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου.,λέει στο βιβλίο της η Α.Παπαδάκη.,

Αν απλώσεις απλώς τη χούφτα σου χωρίς μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις,θα σου συμβούν όμορφα πράγματα.Θα πρέπει να υπομένεις και τα άσχημα όμως.Το πόσο θα κρατήσουν τα όμορφα πράγματα εξαρτάται απο εσένα. . .

Νέοι φίλοι είναι σαν ασήμι, μα χρυσάφι είναι οι παλιοί. . .

Στους φίλους μου..εκείνης της γειτονιάς...στους φίλους τους δικούς σας,σε εμένα...σε εκείνα τα χρόνια...στη φίλη μου την Στέλλα....