Θέλω να πέσω σε ένα βαθύ πιάτο με ουρανό.
Με τους φίλους μου πάνω στο ψωμί
και εσένα για βούτυρο.
Να βουτάω τα μούτρα μου ξανά και ξανά
Θέλω να ξαπλώσουμε με τον ήλιο ακίνητο ,να μην περνάει ο
χρόνος,να μην μας διαπερνάει κανένα ζόρι ,καμία βιασύνη,
να δροσιζόμαστε απ τις σταγόνες που σταζουν από μια πολύχρωμη
μπουγάδα
να κάνουμε έρωτα κάτω απ τη κουτάλα
να ακροβατουμε στο πιρούνι
και να πετάμε τα μαχαίρια στο κάδο.
Θέλω να βλέπω εσένα
και τον κοκαλωμένο ήλιο αντι για τον
τροχονόμο και τα φανάρια.
Να ακούω την βραχνάδα σου κάθε πρωί αντι για το σκουπιδιάρικο.
Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω σιωπηλή.
Να μην χρειάζεται να πω πολλά.
Να καταλαβαίνεις από την στάση του κορμιού μου.
Από το βλέμμα μου.
Να μην υπάρχουν εξηγήσεις για εκείνο το πιάτο με το αλειμμένο ψωμί και τα μαχαιροπίρουνα.
Θυμασαι;
Άραγε την μπουγάδα την μάζεψαν;
ακόμα μυρίζει..
Το πιάτο έσπασε.
Τα πιρουνια στραβωσαν
και τα μαχαίρια είναι ακόμα στο κάδο.
Μόνο το κουτάλι κράτησα.
Δεν θυμάσαι.
Οι ευχές σου μόνο κοίταξε να μην καταντήσουν καταϊδρωμένες.
