σήμερα
με κάνανε να κλάψω
δεν έτρωγα
σήμερα
μου δώσανε να φάω
δεν χαμο-γελούσα
σήμερα
μου σκίσανε το στόμα μου
και κάρφωσαν δυο πινέζες
στις άκρες
Δεν έκανα παύσεις
μου είπανε
να σταματήσω
να δώσω χώρο
στον χρόνο
να γεμίσει με κάτι
Κάτι
απο κάποιον
και λίγο χρόνο
σε έναν χώρο
με κάποιους
κάποτε
κάπου
Και πήγα
και γέμισα το κρεβάτι
με φωτογραφίες
στάθηκα μπροστά τους
κρέμασα τα δάχτυλα στα γόνατα
κι έλυσα τα μαλλιά μου
κάτω στους ώμους.
Κοίταξα
κοίταξα με προσπάθεια
με επιμονή
Κι είδα
σαν πρόβα ζωής
τα χαμόγελα
τις παρέες
τα σώματα
σε κύκλους αυτιστικούς
στριφογυρνάνε
και τεντώνονται
πάλλονται
Κι έχει έρθει η στιγμή
που θέλεις
να βγάλεις
ένα αυτόματο
απο την τσέπη
και να αρχίσεις να βαράς,προς πάσα κατεύθυνση
Και κοιτώντας
απο την κάνη
βλέπεις
την κόκκινη κλωστή
στο δάχτυλό σου
εκείνη την κλωστή
που είχες δέσει
για υπενθύμιση
μη τυχόν και ξεχάσεις
πως το χάος
έχει Έναν χτύπο
το κενό
Έναν σφυγμό
και όλα υπάρχουν μέσα σου
σε μια παγκόσμια
μοναξιά
