Άκου
τα βράδια μπαίνω σπίτι μου κοιτώντας κάτω.
Ψάχνω για εκείνα τα γκρί γράμματα που μου έριχνες κάτω απ'την πόρτα.
Ύστερα λέω..περίμενε,πάνε 2 εβδομάδες που στα πλακάκια δεν βρίσκω τίποτα.
Ούτε λογαριασμούς,ούτε διαφημιστικά,όπως συνηθίζουν μέρα τη μέρα να μου γεμίζουν το σπίτι.
Να μου αδειάζουν το μυαλό.
Ανάβω το φώς,βηματίζω αμήχανα με τα παπούτσια μου μήπως και τον πατήσω,εκέινον τον γκρί φάκελό σου.
Μπορεί να μην είχες φάκελο όμως,κι απλά να έχωσες ένα σκέτο χαρτί κάτω απ'την χαραμάδα,το οποίο θα γλίστρησε κάπου εδώ.
Ή να πέρασες απο έξω,να δίστασες και να έφυγες.
Να οδήγησες μέχρι το σπίτι μου,να στάθηκες κάτω απο τα μπαλκόνια και..δε ξέρω μωρέ..
Είναι φορές που κάνω την σκέψη πως θα φύγω απ'το σπίτι κι ακόμα δεν θά'χω βρεί δύο λόγια δικά σου,γραμμένα απ'τα χέρια σου.
Τα χέρια σου.
Κάτι μπλέ Κυριακές που σχεδίαζες με τα δάχτυλα στο πανί.
Τι χειρότερο από το να ζεις μόνο τις Κυριακές;
το να μη ζεις καθόλου, δεν περιλαμβάνει καμία συνείδηση.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πού χωράνε όλα αυτά
-μέσα μας-
στοιβαγμένα με την μουσική που παίζει ανελλιπώς.
Χέστα μωρέ.Χάλια!
Γάμησε και τις Κυριακές,τις ξεπέρασα,θα αγαπήσω τις Τρίτες που δεν αγαπήθηκαν απο πολλούς.
