Γύρω στις 8
κατέβασα το παντζούρι του σαλονιού
και έγνεψα στον φίλο
που καθότανε στην άκρη
πέρα στο ντιβάνι
να κλείσει την πόρτα πίσω του
και να χαθεί στη στροφή,
σ'όποια στροφή.
Μολύβι/
Ανάσα/
Ένας άνθρωπος
έχει ανάγκη την διαφάνεια
την απομόνωση
έχουμε ανάγκη να λύνουμε
πού και πού
τα ζωνάρια
να χαλαρώνουμε τη κορδέλα της μάσκας
και να αφήνουμε τα μάτια μας απροστάτευτα
Ας στραβωθούνε και λίγο
Δεν χρειάζεται να σε ρωτήσουν
πως είναι να είσαι εσύ για να αισθανθείς λίγο ελεύθερος
δεν χρειάζεται να βρεθεί κάποιος
με ενα μάτσο κλειδιά της ζωής σου
στα χέρια του
ούτε χρειάζεσαι ώμους αλύγιστους
να γύρεις το ξερό σου
που κόβει
και ράβει
και δεν αφήνει σκέψη για σκέψη
που περνάει απ'το αγύριστο κεφάλι σου
να πάει χαμένη
Να μάθεις στο μυαλό σου
να πετάει και με τον άνεμο καμιά φορά
να μη ξεμάθει στα ξεφαντώματα
να μη συνηθίσει στους ονομαζόμενους ανθρωπους
αλλα και να μην φοβηθεί ποτέ να αγγίξει τον κόσμο
Άνοιξε τις γροθιές της ανέχειάς σου
και πέρασε απο τα δάχτυλά σου
ό,τι μισούν οι δήθεν.
Αγάπα αυτό που θέλεις εσύ να είσαι
και μίσησε τις φορές που το ξεχνάς
Έτσι τραβάει μπρός ο κόσμος
Ο δικός σου κόσμος
