ΕσΥς

Πέτα Αλίκη,…πέτα….άνοιξε τα χερια,τεντωσε τα ,νιώσε τον αέρα  ανάμεσα στα δαχτυλα,φτασε όπου δε μπορεις,φτασε όπου δεν αντεχεις,εκει που σε ζαλίζουν τα χρώματα ,σε μπερδεύουν οι λεξεις,σε λιγώνουν οι σκέψεις .Εσείς οι δυο…εσείς οι δυο πιο δυνατες,εσεις οι δυο-ρωταμε ποιες;….ΕσΥς Αλίκη..Ανοιξετα που σου λεω,μακρυνετα μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σου,το σώμα σου,το μυαλό σου..που μπορεί να σε πάει Αλίκη το μυαλό σου;πού φτάνει ο συλλογισμός σου;τι συναντά η φαντασία σου;
Τρέξε πάνω στο χώμα,βάδισε  σένα σκαλοπατι,κολυμπα  σε αντίθετα ρεύματα...Πέτα…Αλίκη πετα,πεταξε ό,τι σε κανονιζει,σε εμποδιζει,σε στεγνώνει…Κουρδισετο,μια και δυο και τρεις,και πέταξετο…Από το παράθυρο ως τη πόρτα από τη βροχή ως τον ήλιο δώσε τα χέρια σου και ξέπλυνε όλες τις ρωγμές των χειλιών τους… ένα παραθυρο,μη πηδήξεις..ανοιξετο,βγαλε το κεφάλι σου και κρέμασε τα όλα στον αέρα..το χώμα μυρίζει μοναξια,και το μυαλό εφιαλτικά παιχνίδια..Μέρες,ωρες,λεπτα,είναι δικά σου,πειραξετα,μη τα φοβηθεις.Κανε σκάλες τα λόγια σου κι ανέβα ψηλα,κατεβα χαμηλα.Κλεισε διακοπτες,δημιουργησε κυκλωματα,χορεψε την ψυχή σου με αλμυρούς ρυθμους.Μεινε ξυπόλυτη πάνω στον βραχο,σκεπασου στα αφρισμένα κύματα ,μη στριμώχνεσαι ανάμεσα στις πέτρες..

Τα θέλεις όλα τα παίρνεις όλα
Κι όταν τα χάσεις τα ζητάς
Τα θέλεις όλα τα παίρνεις όλα
Κι όταν τα έχεις τα πετάς
Τα θέλεις όλα τα παίρνεις όλα
Κι όταν τα έχεις τα πετάς
Τα θέλεις όλα τα παίρνεις όλα
Κι όταν τα χάσεις τα ζητάς
Τα θέλεις όλα τα παίρνεις όλα
Κι όταν τα χάσεις τα ζητάς
Απ'την αρχή ΞΑΝΑ
Τα χέρια που σου απλώνουν δήθεν λυπημένα, κόψτα σε δεκάδες κομμάτια. μαζέψετα όλα ένα ένα, και ευλαβικά σερβιρετα για δείπνο στους πεινασμένους που χρόνια τώρα εκλιπαρούν για προσοχή
- Τι είναι με μία λέξη? 
- Ζωντανοί και Περίεργοι.
- Μ’ αυτές είναι τρεις!
- Ναι, έχεις δίκιο. Πάμε ξανά…
- Τι είναι με μία λέξη?
-Δεν ξέρω..
-Αυτές είναι δυο…
-Ξέρω...
Θυμήσου Αλίκη, ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ έγραφε
Η έξοδος όμως..
Η αλήθεια είναι πως….είναι πως…Πως είναι η αληθεια;Αληθεια πως είναι.
Κι όταν έρθουν να σου πουν εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος για τέτοια πράγματα τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε…το΄πε κι η Κατερίνα,θερισε Αλίκη….
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε.

Τράβηξε τη φαλτσέτα . . . . .και θέρισε

Και που'σαι Αλίκη,          ξέχνα τα όσα είπα,μη κάνεις τίποτα απ’όλα αυτά…
Απλώς πέτα…πέτα μακριά….όπου θέλεις ΕσΥς….