2020

Κοντεύω να τα ξεχάσω όλα

Δεν καταφέρνω να κοιμηθώ

Επαναλαμβάνω καρέ της ημέρας  , 

της εβδομάδα μου , 

τους χρόνους που φύγανε

Να κρατηθώ ζωντανή ,

να μην λησμονήσω τον εαυτό μου

Να αγαπώ μονάχη  κι ας μην αγαπούν

Να..

Ένα πράγμα θυμάμαι καλά

Την φωνή μου…

Κι απορώ χωμένη στο μαξιλάρι μου

 ''σα να μην έζησα ποτέ,

περνούν τα χρόνια, περνούν κι οι φίλοι ,κλείσανε τα παλιά καφενεία  ,κλειστήκαμε κι εμείς στον εαυτό μας . . . ''

Κατάλαβα πως δεν ήμουν έτοιμη για αυτήν την μοναξιά 

και με κοιτάζω , 

όπως με κοιτούσες κάποτε εσύ.

Είπες : ''θα γυρίσω κάποιο δειλινό , να με περιμένεις , ρόδο μ'ακριβό''.

 Θυμούμαι χέρια που τ'αγκάλιασμά τους μου ήταν αγαπητό

και πιά δεν ξέρω - 

υπάρχουν πολλοί προδότες, πολλοί ψεύτες. 

Ξενυχτάμε μ'έναν Ιούλιο πάνω απτό κεφάλι μας

Με έναν ιδρώτα

ανάμεσα απτά μπούτια μας

Με υγρά δάχτυλα που τείνουν να συναντηθούν κάτω απτήν άμμο

Αγαπημένα δάχτυλα

Ξημερωθήκαμε ανθρώπινα

γεμάτοι καφτρες

Πάθη

πνιγμούς γελαστούς

Και δώσαμε τουλάχιστον στον εαυτό μας,αυτήν την ευτυχία 

του να βαρας τις έγνοιες και τις θλίψεις σου με φόρα στο πεζούλι 

που κάθισες με φίλους,γνωστούς και μη 

Καλή μας μέρα

Αν υποψίΑστα

Είναι βέβαιο

πως κάποια στιγμή όλοι θα έχουμε ακούσει τη θεωρία πως χρησιμοποιούμε μόλις το 10% του εγκεφάλου μας.

Και άρα

έχουμε πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Και κάθομαι

και αναρωτιέμαι.

Πώς μέσα σ' αυτό το 10 τοις εκατό μπορεί να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος.Το σύμπαν των σκέψεων,των συλλογισμών.

Στοιβάζονται άραγε ο πόνος

ο θυμός

τα ερωτηματικά

τα ερωτικά

οι φόβοι

οι δισταγμοί

οι επαναστάσεις

η μουσική

ο σκύλος

ο πατέρας

οι τόσες και τόσες μνήμες σε ένα μόλις 10 τοις εκατό;

Μπαίνουν στη σειρά;Μήπως ανακατώνονται ;Παραμιλάνε και τρώγονται μεταξύ τους;

Το στομάχι είναι στομάχι,και όλα τα χωράει.Τα αναμασάει,τα στριμώχνει όπως-όπως,

μέχρι να ξεκουμπιστούν.

Απο πάνω(;)

απο κάτω(;)

Όπως-όπως

Αυτό το 10% πως να χωνευθεί;

Αν σκεφτείς πως  τώρα γράφω,καταπίνω,αναπνέω,σκέφτομαι,σκέφτομαι τα δάχτυλα που γράφουν,βλέπω τα πλήκτρα,μια οθόνη,άλλα πόσα πραγματά γύρω απο την οθόνη,το δωμάτιο,το σαλονι,την είσοδο,το τετράγωνο,την γειτονια...

Τι να το κάνεις;

Κι αν είναι 10,κι αν είναι 50,κι αν είναι 100...

Πάλι θα σκέφτεσαι,πάλι θα ερωτεύεσαι,θα απογοητεύεσαι,θα ονειρεύεσαι,θα γεύεσαι,θα αχρηστεύεσαι,δε θα συμμαζεύεσαι..

Απο το 1 μέχρι όσο το θές τοις εκατό.

Είμαι πιο πιστή κι από έναν σκύλο

Αν αυτό σε τρομάζει

Πιο σεμνή απτα δίφραγκα στη τσέπη σου

Αν το φοβάσαι

Πιο τίμια από κάθε κανόνα που θεσπίζουν

Πιο αγνή απόσα βλέπεις στα πεζοδρόμια

Πιο φοβισμένη

Πιο γυμνή

Πιο γεμάτη

Πιο δυνατή

Πιο διαθέσιμη

Πιο θύτης και θύμα σε κάθε λογής έγκλημα

Η ηλικία μου

Το χρώμα μου

Τα μάτια

Η γλώσσα μου

Οι κουβέντες μου

Δεν έχουν να σου πούνε και κάτι

Αποκρίνομαι πιο καλά με τα έργα μου

Γίνομαι ψεύτρα στο καθρέφτη μου

Για να μπορείς εσύ να αρκεστείς στη προβολή μου

Κλέφτης στους ύπνους μου

Για να ζώ χωρίς πάθος και φόβο στις βόλτες μας

Δολοφονώ τις ανάγκες μου

Για να να βρείς την ουσία μου

Πιο εδώ

Πιο εκεί

Πιο παραμέσα

Αλλά είμαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι

Χωρίς την αμφιβολία της στέρησης

Δίχως ημερομηνία

Προσπάθεια

Συνήθεια

Και μόνη μου

Μονος σου

Γιατί μόνοι ήμασταν

Θάμαστε

Είμαστε

Περπατάω δίπλα σου

Κι είναι αρκετό

Δεν είναι

Στρίβω από δανεικό χαρτάκι τσιγάρο

Κι εκεί που παν να με πιάσουν τα κλάματα

Γυρνάς με φωνή σπασμένη και αναρωτιέσαι αν η λάμπα που με φωτίζει

χαμηλώνει

Την σβήνω αθόρυβα και ρουφάω  τα μάτια μου

 να μην προδοθώ

Προσπαθώ να γράψω,μήπως και με βρώ

Μήπως και βρω αυτό που έχασα

μήπως βρω τι είναι αυτό που έχασα

Ούτε ξέρω κι εγώ πια
Τρώω ακατάπαυστα

Γκρινιάζω αδιάκοπα

Καπνίζω μανιωδώς

μιλάω ωμά

Κάνω επίθεση

Χάθηκε ο υπολογισμός μου

Η εκτίμηση

Το ενδιαφέρον

Η ροή

Η συνέπεια

Το πάθος μου

Που πήγα(ν)

Δεν με ορίζω

Προσπαθώ να με ξεχωρίσω στην φωτογραφία με το πλήθος του εαυτού μου

να με διακρίνω

Λες και μου παίζω παιχνίδι

και κρύβομαι

Τρέχω ανάμεσα μου 

και ψάχνομαι

Κυνηγάω τον αόρατο εαυτό μου

Κι αντί για αυτόν

λέω ‘’σέπιασα’’

Και βλέπω στα χέρια μου

τις άγονες σκέψεις μου

τα λάθη που από φόβο δεν κάνω

τις αντιστάσεις

τους  εθισμούς

τους φίλους που με απόκτησαν

Δε βλέπω

Δε βλέπω

Κοιμάμαι στο φως της ημέρας

και ξαγρυπνώ τις ώρες που ο διπλανός μου πλαγιάζει μόνος

Πριν καιρό 

ένας τύπος 

μου κόλλησε τον βήχα κι έφυγε

Κι από τότε γέμισα γκούχου που δε ξέρω πια τι να τα κάνω

Απλώς καταπίνω 

και μου γινε συνήθεια να κυνηγώ την αρρώστια

Το σβήνω και πέφτω

Mοιράσαμε την διαδρομή για ένα τσιγάρο

δυο στάσεις απόσταση στον καθένα

Με τα πόδια το πήρα

Ουτε το κεφάλι μου στέγνωσα

Συναντήθηκαν τα μάτια μας

και απλώς

Καθίσαμε

Στρίψαμε

Ανάψαμε

Βήξαμε

Και ρημαχτήκαμε στην σιωπή

Περα δωθε να μας προσπερνάνε

Φωτα

Γάτες

Σκονίτσες

Κατεβήκαμε τρυφερά μέσα μας

Με μια κενή έκφραση

Και

Χαιρετηθήκαμε

με ένα σκούντηγμα στη πλάτη

τίποτε παραπάνω

Διχως αταξία

Μόνο προσφέραμε φωτιά

Και λίγη παρέα

Αρνήθηκα να κοιμηθώ

Προσπάθησα να ξεχάσω

Όμως κάτι συνέβη