Ο εαυτός σου

Όταν απομακρυνονται

Όταν λιγοστευουν

και μηδενιζονται

Όταν η απουσια τους

γίνεται το κενό της ημέρας σου

η ευκαιρία της ηρεμιας σου

ο χρόνος που έψαχνες

και δεν έβρισκες πιά πουθενά

Τότε

έρχεται στα χείλη

το ανείπωτο ΄΄φτάνει πιά’’

Τότε η μοιρασιά

γίνεται ανάγκη

Τότε ο δαίμονας δυναμώνει

Και συ

ξεροσταλιάζεις

στο δωμάτιο 30 επι 30 που νοικιασες

Για να γευτείς όλη την πληρότητα του να είσαι μόνος

Του να έχεις

το δικό σου ψυγείο

Ένα δικό σου κρεββάτι

να πλαγιάσεις

με παρέα ή χωρίς

Μα τότε είναι

που ο κόσμος σου γεμίζει και αδειάζει

σε δευτερόλεπτα

Και οι αντίστασεις σου

 φουντώνουνε

Ο αληθινός εχθρός

έχει πάρει την πραγματική του μορφή

Και καλείσαι να τον ιδείς κατάματα

Να του μιλήσεις

Να σηκώσεις τις παλάμες σου

και να τον σπρώξεις

κατά το άγνωστο

Μίλησέ μου

Δυο λόγια πές

Φτωχά

Πολύτιμα

Αγάπησέμε

όσο κανένας άλλος

Και δεν θα ξεμακρύνω από κοντά σου

Εγώ θα σου χαρίζω

τα ΄’’για πάντα’’ και τα ‘’ποτέ’’

Ο εαυτός σου

Ορατότης Μεδέν

Γιατι δεν αντέχω

Για δεν έχω να πληρώσω αυτά τα βλέμματα

πόσο μάλλον αυτά τα αγγίγματα

Και μιλούμε τόσο πολύ

Χωρίς να λέμε κάτι

Ξεροστάλιασα να προ(σ)φέρω τραγουδιστά

ό,τι του βολεί του καθενός

Φτανει πια 

με τον αμαρτωλό Χριστό

που κουβαλάνε κάποιες άδικες κατάρες

Η πλαση είναι μεγάλη

κι οι ανθρωποι μικροί

Εγω θα κάμω πτώσεις

αδιάβροχες

Κι όταν

θα στριψω προσεκτικά το παραβάν

Θα φωνάξω μέσα από το κανάλι που μας χωρίζει:

Κατά πού πέφτει το κενό;

Να σε ιδώ τι θα απαντήσεις…..

Το

Άρχισα λοιπόν να καταμετρώ λεπτομέρειες
θέτωντας το δάχτυλό μου
άτακτα
στη μουδιασμένη καθημερινότητα
Κάποιος έκλαιγε πίσω απο μια πόρτα εκείνο το βράδυ
ο διπλανός του
ψιθύριζε στα ντουβάρια ιστορίες
Άλλος στραβοπατούσε μέσα στον χρόνο
για να διαλέξει ανάμεσα
σ'ένα στερημένο
κι ένα κλεμμένο ρολόι
Mια γριά στόλιζε το σαλόνι της
με ζάχαρι και λάδι
μερικοί στέκονταν αδέξια
σε μια βρεγμένη στάση
κι όλοι μαζί
βαδίζουμε
απο απόσταση
βαδίζουμε μακραίνοντας
προς τα εκεί
μέχρι να καθίσουμε
και να υποδεχτούμε
χώρια
το . . .

Δε Χελπ

Γύρω στις 8
κατέβασα το παντζούρι του σαλονιού
και έγνεψα στον φίλο
που καθότανε στην άκρη
πέρα στο ντιβάνι
να κλείσει την πόρτα πίσω του
και να χαθεί στη στροφή,
σ'όποια στροφή.

Μολύβι/
Ανάσα/

 
Ένας άνθρωπος
έχει ανάγκη την διαφάνεια
την απομόνωση
έχουμε ανάγκη να λύνουμε
πού και πού
τα ζωνάρια
να χαλαρώνουμε τη κορδέλα της μάσκας
και να αφήνουμε τα μάτια μας απροστάτευτα
Ας στραβωθούνε και λίγο
Δεν χρειάζεται να σε ρωτήσουν
πως είναι να είσαι εσύ  για να αισθανθείς λίγο ελεύθερος
δεν χρειάζεται να βρεθεί κάποιος 
με ενα μάτσο κλειδιά της ζωής σου
στα χέρια του
ούτε χρειάζεσαι ώμους αλύγιστους
να γύρεις το ξερό σου
που κόβει 
και ράβει
και δεν αφήνει σκέψη για σκέψη
που περνάει απ'το αγύριστο κεφάλι σου
να πάει χαμένη
Να μάθεις στο μυαλό σου 
να πετάει και με τον άνεμο καμιά φορά
να μη ξεμάθει στα ξεφαντώματα
να μη συνηθίσει στους ονομαζόμενους ανθρωπους
αλλα και να μην φοβηθεί ποτέ να αγγίξει τον κόσμο
Άνοιξε τις γροθιές της ανέχειάς σου
και πέρασε απο τα δάχτυλά σου
ό,τι μισούν οι δήθεν.
Αγάπα αυτό που θέλεις εσύ να είσαι
και μίσησε τις φορές που το ξεχνάς
Έτσι τραβάει μπρός ο κόσμος
Ο δικός σου κόσμος

 

Είμαι

Γυρίζω σπίτι
ρίχνω με αφέλεια την τσάντα στο χώλ
τσαλαπατάω  τις σόλες μου 
 και τινάζω τα παπούτσια με φόρα στο πλατύσκαλο
Είμαι επτά
Βρέχω τα χέρια μου ξεγελώντας την μάνα μου
πως τα'χω πλύνει
τραβώ τη καρέκλα
και σέρνομαι σιμα στο τραπέζι
Είμαι δεκατεσσάρων
Τσακίζω μια γωνία ψωμιού
βουτάω τα δάχτυλα μου στη λαδομένη σαλάτα
και ενα χέρι -που δεν αφήνει ποτέ στο σαγόνι σου σάλτσα να τρέξει-
τεντώνεται
σε σκουπίζει
σου προσφέρει ενα  ποτήρι νερό
που δε χωράει η παλάμη σου να αγκαλιάσει
και -μπαμ-
Είμαι 22
Καθίμενη στο έδρανο του αμφιθεάτρου
γελάω/
αντιδρώ/
κοιμάμαι/
φλερτάρω με διπλανούς/
παρουσιάζω/
πυροβολώ στοχευμένα τις ώρες μου και
φτιάχνω πέταλα μαργαρίτας
σε διάφανα εξώφυλλα
Άθελά μου
μου'ρχονται κλάματα
βγαίνω απ'την αίθουσα
να φτιάξω την ανάσα μου 
και θυμάμαι μια μοναξιά τετελεσμένη
που την φυλάω μέσα σ'ένα γυάλινο δοχείο
ακουμπισμένη πάνω στο παλιό κομοδίνο σου
γιατι φοβάμαι μήν αρχίσει να απλώνεται
Γίνομαι 30
Αρχίζω να επινοώ ακυρωμένα δρομολόγια
το μυαλό μου σηκώνει μποφόρ
μήπως και φύγω για κάπου
μήπως και πάψω να κάνω βόλτες 
πάνω απο πτώματα
Κουβαλάω στη τσέπη μου
ένα πιρούνι
ενθύμιο πια
απ'το ''πόλεμο''εκείνης της μέρας
που πέταξα χάμω τα παπούτσια μου
και δε στάθηκα λεπτό πλάι σου
να σου ρίξω -έστω- μια γρήγορη ματιά
-ΜΠΑΜ-
Κι ενώ η πόρτα αυτής της κουζίνας 
έκλεισε χρόνια τώρα
οι γείτονες πάντοτε με βρίσκουνε
κι ας αλλάζω συνεχώς σπίτια 
και διευθύνσεις
Απο αδυναμία και μόνο το κάνω
γιατί δε περνάει μέρα που να μην
θυμάμαι εκείνα τα χέρια 
που φρόντιζαν
και χτένιζαν 
το λουσμένο κεφάλι μου
κι εγώ μ'όλη τη παιδικότητα μου
βουτούσα τα βρώμικα χέρια μου
σε ένα πιάτο
-ΜΠΑΜ-
κι έφυγες
Ο κόσμος στερεύει
μ'αδειάζει
μ'αηδιάζει
Ίσως μείνω για πάντα επτά

Παλιά σπίτια

Στο σπίτι μου έχω ταβάνια χαμηλά
μνήμες στοιβαγμένες
χτισμένες μες στους τοίχους
που συνυπάρχουν μαζί
με τους ξεθωριασμένους καναπέδες
τις σκονισμένες κρύες λάμπες.
Άμα ξυλώσεις  τα πλακάκια
'ενα-ένα
δε θα βρείς τίποτε άλλο
παρά βήματα ασήκωτα
απο πόδια
που σέρντονταν πέρα δώθε
μέσα στον χρόνο
Γύρισε τους διακόπτες
μή τυχόν και συνηθίσεις
το σκοτάδι
Μα μή πιστέψεις αυτά που τα μάτια σου θα δούν
Μήτε τ'αυτιά

Αντικλείδι

Τέταρτα ολόκληρα
κι ατέλειωτα
έψαχνα ρούχο να βρω
να ρίξω επάνω μου 
να με προσέξεις
να με ξεχωρίσεις
μέσα στο πλήθος
Βολεύτηκα βιαστικά
με ένα σκούρο τζιν
και τιράντα μπλουζάκι
Πέρασα τα χέρια 
απτά μανίκια του δερμάτινου μπουφάν
έχωσα στη τσάντα
τσιγάρα
ψιλά
κι έφυγα σαν κλέφτρα
να προλάβω
ξεχνώντας τα κλειδιά στο τραπέζι
Διέσχισα τα στενά της γειτονιάς
δίχως να καταλάβω
πώς έφτασα έξω απτό μπαρ
Βούλιαξα
σε βαθιές ανάσες
έσπρωξα με το χέρι
τη σιδερένια πόρτα
και μπήκα
Το τεντωμένο χέρι σου
μες στο κόσμο
έφτανε
να μου δώσει μια
να ψηλώσω
ως στο ταβάνι

Έξω φθινόπωρο
κι αυτό που ξεχωρίζω πλέον
είναι μόνο τα φύλλα
Στέκομαι παγωμένα
στο κέντρο της αίθουσας
ανήμπορη να δώσω εντολή στο σώμα
να βαδίσει προς τα εμπρός
Χαμογελώ
κι ας μην αντέχω
/Άντε κουνήσου
μη χαζεύεις\κουνήσου
Να μπορούσα να κατεβάσω γενικούς
να σβήσω τα φώτα
να τρέξω ανάμεσα απ όλους
να ακουμπήσω τα χείλη μου
σφιχτά
στα δικά σου
στα σκοτεινά
-τέτοιους χαιρετισμούς μας πρέπει-
να μη μας βλέπει κανείς
μέσα στα γέλια
στους καπνούς 
στα μισογεμάτα μπουκάλια 
Να κρατηθώ
πάνω στο σύμπαν σου
με τόση ευκολία
να κρεμαστώ
στο καρό σου πουκάμισο
κι ύστερα
να ανοίξω τα μάτια
και να'μαι στα πέντε μέτρα
ξανά
να κοιτώ τη παλάμη σου
στον αέρα
να με καλεί

Σου ορκίζομαι πως
θα κρατήσω
την αναπνοή μου
μέχρι να γυρίσεις τη πλάτη
Σου ορκίζομαι πως
θα σκεπάσω τις φωτογραφίες στο χολ
όταν έρθεις
που με τα χρόνια
κιτρίνισαν πια,
ακόμη κι αν μου βγάλουν 
τα δόντια 
ένα-ένα
εγώ
θα σου σφυρίζω
Θα πάψω 
να κουβεντιάζω με το φαΐ μου
να βαστώ αμήχανα
στα δάχτυλα μου
τα εισιτήρια
Μόνο να σβήσουν τα φώτα
-δεν έχω διάθεση για φως-
για να βρω το κουράγιο
να σκύψω
το κεφάλι μου
να αφήσω να πέσουν
από τα βλέφαρα
όλα εκείνα
που με αγωνία
και πάθος
φυλάκιζαν τα μάτια μου,
να στάξουνε στα κορδόνια μου
να ξεπλύνουνε τα χιλιόμετρα
τις ασφάλτους
τα όρια,
που ήρθαν
και πότισαν πάνω τους
και άφησαν βάρος
στα πόδια μου.
Το λάθος
δεν είναι εδώ
σ'όλα αυτά
Είναι που ξέχασα τα κλειδιά
που δεν θυμάμαι που πέσανε
και δεν έχω
τη δύναμη
να στο παραδεχτώ.

Yπολογισμός

Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω
με τρόπο
με λόγο
με φωνή
ή δίχως μιλιά
δυο μάτια
ίσως κι ένα τσιγάρο στο στόμα
ρουφώντας με αγωνία την κάφτρα
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω
με βροχή 
και με ήλιο
με δουλειά
και ιδρώτα
με χιλιόμετρα πάνω σε ένα τιμόνι
με ένα σκούφο στ'άλουστα μου μαλλιά
με εμένα
ή χωρίς εσένα
με αντοχή
με λυγμό
με βιασύνη
μή τυχόν και σε πληγώσω
με ένα κόκκινο μολύβι 
για να καθαρογράψω τις μουτζουρωμένες ημέρες σου
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω
γνωρίζοντας το περιεχόμενο της ντουλάπας σου
της ζωής σου
με μοιρασιά
με κλάματα
και χαμόγελα
με καθαρό νού
και βρώμικα χέρια
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω
με τα σκούρα σου ρούχα
το αδιάφορο βλέμμα σου
μπρός στην αργοπορία μου
την λιγωμένη ψυχή σου
σε κάθε απορία μου
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω
κι ας στερηθώ κάθε μου τάση για μία σου λέξη
κάθε συνάντηση για λίγη επαφή
για μία ανταλλαγή
μ'όποιον θυμό και δάκρυ
που φτάνει να ανατινάξει 
τα μάγουλά σου
Μην φοβηθείς τον υπολογισμό μου αυτόν
εγώ θα κρατώ πάντα ένα φαράσι
για να μαζεύω
τους κρότους της αδυναμίας σου
τις κενές θέσεις στην ζωή σου
και θα τις πετώ
απο το παράθυρο
γεμίζοντας τον αέρα
έναν κόσμο απο πεταλούδες,
να τις βλέπεις απο μακριά
να μην αισθάνεσαι μόνη
και μισή
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω.
απο τον ήχο στο νιπτήρα  όταν κόβεις τα νύχια σου
μέχρι την μυρωδιά απο το σαπούνι στο σβέρκο σου
το τσάκισμα των δαχτύλων σου
σά να κόβεις ψωμί
οι αφημένες σκληρές τρίχες σου
στο μαξιλάρι
το ζικ-ζακ του χεριού σου στην πλάτη μου
Είναι λοιπόν βάσανο
οι φίλοι
που δεν είχες ποτέ
το τζίν που σε στόλιζε μία γιορτή
οι κασέτες οι άγραφες στο συρτάρι σου
οι λερωμένες χαρτοπετσέτες στην τσέπη

Συνεχίζω και κοιτάζω το κορδόνι στο λαιμό σου
να σε σφίγγει
γύρω-γύρω 
να καταπίνει τις ανάσες σου
να στενεύει το κορμό σου
συνεχίζω και κοιτάζω 
και βουλιάζω στο δέρμα σου
μπλέκομαι στα μαλλιά σου
αποχαυνώνομαι στο περπάτημά σου
συνεχίζω
και κοιτάζω
Σε αγαπώ σημαίνει σε υπολογίζω.