Είμαι πιο πιστή κι από έναν σκύλο

Αν αυτό σε τρομάζει

Πιο σεμνή απτα δίφραγκα στη τσέπη σου

Αν το φοβάσαι

Πιο τίμια από κάθε κανόνα που θεσπίζουν

Πιο αγνή απόσα βλέπεις στα πεζοδρόμια

Πιο φοβισμένη

Πιο γυμνή

Πιο γεμάτη

Πιο δυνατή

Πιο διαθέσιμη

Πιο θύτης και θύμα σε κάθε λογής έγκλημα

Η ηλικία μου

Το χρώμα μου

Τα μάτια

Η γλώσσα μου

Οι κουβέντες μου

Δεν έχουν να σου πούνε και κάτι

Αποκρίνομαι πιο καλά με τα έργα μου

Γίνομαι ψεύτρα στο καθρέφτη μου

Για να μπορείς εσύ να αρκεστείς στη προβολή μου

Κλέφτης στους ύπνους μου

Για να ζώ χωρίς πάθος και φόβο στις βόλτες μας

Δολοφονώ τις ανάγκες μου

Για να να βρείς την ουσία μου

Πιο εδώ

Πιο εκεί

Πιο παραμέσα

Αλλά είμαι εκεί που θέλω να βρίσκομαι

Χωρίς την αμφιβολία της στέρησης

Δίχως ημερομηνία

Προσπάθεια

Συνήθεια

Και μόνη μου

Μονος σου

Γιατί μόνοι ήμασταν

Θάμαστε

Είμαστε

Περπατάω δίπλα σου

Κι είναι αρκετό

Δεν είναι

Στρίβω από δανεικό χαρτάκι τσιγάρο

Κι εκεί που παν να με πιάσουν τα κλάματα

Γυρνάς με φωνή σπασμένη και αναρωτιέσαι αν η λάμπα που με φωτίζει

χαμηλώνει

Την σβήνω αθόρυβα και ρουφάω  τα μάτια μου

 να μην προδοθώ

Προσπαθώ να γράψω,μήπως και με βρώ

Μήπως και βρω αυτό που έχασα

μήπως βρω τι είναι αυτό που έχασα

Ούτε ξέρω κι εγώ πια
Τρώω ακατάπαυστα

Γκρινιάζω αδιάκοπα

Καπνίζω μανιωδώς

μιλάω ωμά

Κάνω επίθεση

Χάθηκε ο υπολογισμός μου

Η εκτίμηση

Το ενδιαφέρον

Η ροή

Η συνέπεια

Το πάθος μου

Που πήγα(ν)

Δεν με ορίζω

Προσπαθώ να με ξεχωρίσω στην φωτογραφία με το πλήθος του εαυτού μου

να με διακρίνω

Λες και μου παίζω παιχνίδι

και κρύβομαι

Τρέχω ανάμεσα μου 

και ψάχνομαι

Κυνηγάω τον αόρατο εαυτό μου

Κι αντί για αυτόν

λέω ‘’σέπιασα’’

Και βλέπω στα χέρια μου

τις άγονες σκέψεις μου

τα λάθη που από φόβο δεν κάνω

τις αντιστάσεις

τους  εθισμούς

τους φίλους που με απόκτησαν

Δε βλέπω

Δε βλέπω

Κοιμάμαι στο φως της ημέρας

και ξαγρυπνώ τις ώρες που ο διπλανός μου πλαγιάζει μόνος

Πριν καιρό 

ένας τύπος 

μου κόλλησε τον βήχα κι έφυγε

Κι από τότε γέμισα γκούχου που δε ξέρω πια τι να τα κάνω

Απλώς καταπίνω 

και μου γινε συνήθεια να κυνηγώ την αρρώστια

Το σβήνω και πέφτω

Mοιράσαμε την διαδρομή για ένα τσιγάρο

δυο στάσεις απόσταση στον καθένα

Με τα πόδια το πήρα

Ουτε το κεφάλι μου στέγνωσα

Συναντήθηκαν τα μάτια μας

και απλώς

Καθίσαμε

Στρίψαμε

Ανάψαμε

Βήξαμε

Και ρημαχτήκαμε στην σιωπή

Περα δωθε να μας προσπερνάνε

Φωτα

Γάτες

Σκονίτσες

Κατεβήκαμε τρυφερά μέσα μας

Με μια κενή έκφραση

Και

Χαιρετηθήκαμε

με ένα σκούντηγμα στη πλάτη

τίποτε παραπάνω

Διχως αταξία

Μόνο προσφέραμε φωτιά

Και λίγη παρέα

Αρνήθηκα να κοιμηθώ

Προσπάθησα να ξεχάσω

Όμως κάτι συνέβη

Κατάφαση

Κάθε βράδυ
εύχομαι το πρωί
να γίνω αυτό που είμαι

Κλείνω πίσω μου τις πόρτες
σαν εκρεμμότητα
και λέω:
‘’αν δεν το κάνω
θα πνιγώ με το Α που Αρνήθηκα’’
κι έτσι
Αρκούμαι σ’αυτό

Αναχώρηση

Πήρα απόφαση να ταξιδέψω
Έπιασα μια θέση στο παράθυρο

Κι αφέθηκα στα χαλίκια
πλάι στις γραμμές του τραίνου
Στα πόδια μου
κρέμόταν το μαυρο φουστανι
της μητέρας μου
Κι η δερματινη ζώνη
του πατέρα μου
έσφιγγε
ολόγυρα
ψηλά την μέση
Σε όλη την διαδρομή
ερχότανε ο θάνατος και καθότανε δίπλα μου,
αμίλητος
με το χέρι του
πάνω στο γόνατό μου

Αρχιζε απ'το τζάμι να βραδιάζει
κι ο θάνατος άλλαξε κουπέ
Τον άκουγα μέσα στην νύχτα
να γυροφέρνει
στο μαξιλάρι
-εκεί που ακουμπάς καιι πάντα κάτι θυμάσαι-
Άκουγα τον βήχα του
να τρίζει το μονό μου κρεββάτι 

Ξημέρωσε
κι όλα δυσκόλεψαν
χωρίς αποσκευές

Δεν είμαι εδώ
δεν είμαι εγώ