¨Μίλα μου σαν τη βροχή¨

-Μίλα μου σαν τη βροχή... Κι άσε με να ακούω... Άσε με να ξαπλώσω εδώ και -- να ακούω... Πάει τόσος καιρός από τότε που εμείς οι δυο -- δεν είμαστε παρά ένα ζευγάρι... Τώρα μίλα μου, πες μου: Τι σκεφτόσουν μέσα στη σιωπή; Καθώς εγώ περιφερόμουν σαν μια βρώμικη καρτ-ποστάλ μέσα στην πόλη... Πές μου, μίλησε μου! Μίλα μου σαν τη βροχή κι εγώ θα ξαπλώσω εδώ και θα σ'ακούω...

-Θέλω να φύγω.Μόνη μου.

Θα γραφτώ στο ΒΙΒΛΙΟ ενός μικρού ξενοδοχείου,κοντά στην θάλασσα,κάτω απο ένα ψεύτικο όνομα.Άννα....Τζόουνς.....Η καμαρίερα θα είναι μιά μικροκαμωμένη γριά.που θα έχει έναν εγγονό.,και θα μιλάει όλο για αυτόν.Το δωμάτιο θα είναι γεματο ίσκιους.δροσερό,και θα πλημμυρίζει με το μουρμουρητό της βροχής.Η μικροσκοπική γριά γυναίκα,θα μου φέρνει βιβλία απο μιά βιβλιοθήκη,και θα φροντίζει για τα ρούχα μου.....να πλυθούν....Θα έχω πάντα καθαρά πράγματα,θα ντύνομαι στ άσπρα.Τα βράδυα....θα περπατάω στο μάκρος της παραλίας,στον περίπατο.Θα έχω μιάν ορισμένη θέση στην παραλία οπου θα πηγαίνω να κάθομαι.Θα έχω ένα μεγάλο δωμάτιο με ξώφυλλα στα παράθυρα.....Θα είναι μια εποχή βροχής, βροχής...Και θα είμαι τόσο εξαντλημένη ύστερα απο την ζωή μου στην πόλη,που δέν θα με νοιάζει που θα ακούω τη βροχή.Θα είμαι τόσο ήρεμη.Οι γραμμές θα εξαφανιστούν απο το πρόσωπο μου.Τα μάτια μου δεν θα είνα ποτέ πιά κόκκινα.Δέν θα έχω φίλους.Δέν θα έχω ούτε γνωριμίες.Δεν θα έχω την παραμικρή ιδέα απο ότι γίνεται στον κόσμο.Δεν θα έχω καμία συναίσθηση απο τον χρόνο που θα περνάει...΄Ωσπου κάποια μέρα,θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δώ πως τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να γίνονται γκρίζα,και για πρώτη φορά θα ανακαλύψω οτι έζησα σε αυτό το μικρό ξενοδοχείο.Με ένα ψεύτικο όνομα.Χωρίς καθόλου φίλους ή γνωστούς.Για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια.Θα είμαι ευτιχισμένη,που ο χρόνος....θα έχει περάσει τόσο εύκολα.

Μιά φορά στο τόσο θα πηγαίνω στον κινηματογράφο.Θα διαβάζω μεγάλα βιβλία.Θα κοιμάμαι και θα βρέχει,θα ξυπνάω και θα ακούω τη βροχή και θα ξανακοιμάμαι.Ώσπου κάποια μέρα,όταν θα έχω κλείσει ένα βιβλίο ή θα γυρίζω στο σπίτι,μόνη,απο τον κινηματογράφο,θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δώ οτι τα μαλλιά μου έγιναν άσπρα.Τόσο άσπρα,όσο και ο αφρός στα κύματα.

Δέν θα θυμάμαι πια ούτε τα ονόματα των ανθρώπων που γνώριζα προτού να έρθω εδώ.Ούτε και πώς αισθάνεται κάποιος που περιμένει κάποιον άλλον,και που μπορεί να μην έρθει....Τότε λοιπόν,θα ξέρω -κοιτώντας στον καθρέφτη-πως ήρθε γιαμένα  η πρώτη εποχή για να περπατήσω άλλη μιά φορά,μόνη,στην πλατεία.Και τότε θα βγώ έγω,και θα περπατήσω στην πλατεία,με το δυνατό άνεμο να με χτυπάει,θα περπατήσω μόνη μου.Και θα γίνομαι όλο και πιο αδύνατη..πιό αδύνατη.

Ολοένα και πιό αδύνατη.Πιό αδύνατη...Πιό.........αδύνατη.Ωσπού στο τέλος δέν θα έχω καθόλου σώμα πιά,και ο αέρας θα με σηκώσει,στα παγωμένα,.....άσπρα,χέρια του.Για πάντα....και θα με πάρει μακριά.