Τί μαγικο πράγμα ο έρωτας ρε παιδί μου.....Μουσικές,μυρωδιές,αγγίγματα...πφ!
Αρχίζεις και γίνεσαι από ζάχαρη και μέρα με τη μέρα λιώνεις με μια λέξη,μιά κίνηση,ένα βλέμμα του άλλου.Που θέλεις να προσδιορίσεις τί είναι αυτό που σου συμβαίνει και δεν μπορείς.Και κάθε φορά που ξεκινάς να πείς κάτι γιαυτό το ακατανόμαστο πράγμα,προσπαθείς να βάλεις σε μιά σειρά τις λέξεις,να τις αποτυπώσεις σ'ένα χαρτί,μια συλλαβή,μια εικόνα και θολώνεις. . .Χαζεύεις.Στερεύει το μυαλό σου,και οι εικόνες,τα χρώματα,οόλα αυτά που δημιουργούνται εκεί μέσα σου είναι σχεδόν αδύνατον να τα μεταφέρεις στη γλώσσα.
Δίνεις στον άλλο χώρο και ερέθισμα να αφεθεί,να δείς ποιός είναι πραγματικά,με όλες του τις έννοιες.Να γνωρίσεις κάτι έξω απο εσένα,πέρα απο τον εαυτό σου και τις συνήθειες σου.Να ρισκάρεις,να παίξεις,να γευτείς.Αυτό είναι πραγματικά μια απόλαυση.Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες, και αγάπη, να ερωτεύεσαι τις διαφορές,όπως λέει κι ο Χόρχε.Πόσο δύσκολο σου φαντάζει ώρες ώρες.Να παραμείνεις σε εσένα και να δεχθείς και τον άλλον.Με όλο του το είναι...Να ερωτευτείς τον άλλον κι όχι τον άλλον που έχεις δημιουργήσει εσύ στο μυαλό σου.Κοινώς,το πρότυπο που λέμε στις μέρες μας και τον/την ιδανικό/η ή την ιδανική σχέση.Μα δε βαρεθήκαμε επιτέλους τα ίδια και τα ίδια μωρέ...;Να βρώ κάποιον που με συμπληρώνει,που είναι το άλλο μου μισό,ή το ετερωομώνυμό μου ή τον ιδανικό μπρατσαρά ή την δίμετρη ξανθιά γαλαζομάτα.Όχι,πως έχει κάτι ο μπρατσαράς ή η δίμετρη γαλαζομάτα,αλλά καταντάει άν όχι βαρετό ή εμετικό,τουλάχιστον προβληματικό για εμάς να πορευόμαστε καθαυτόν το τρόπο.ΦΤΑ-ΝΕΙ!Άς δούμε λίγο πιο βαθιά...Δε λέω καλοί οι κώλοι και τα μπράτσα.Αλλά με το μέσα μας,..τί γίνεται;Και το μέσα του άλλου....Εκεί είναι η ουσία..Εκεί είναι ο κόσμος όλος...και ο δικός μας και του άλλου.Η χημεία που λέμε δεν είναι στο χρώμα της ίριδας του μπρατσαρά απέναντι μας στο γυμναστήριο,όυτε στον καλογυμνασμενο γλουτιαίο της ξανθούλας στο μπάρ.Μακάρι να ήταν τοόσο εύκολο και να την αντιλαμβανόμασταν μόνο απο αυτά ή πρώτα απο όλα αυτά.
Αυτές οι πρώτες μαγικές μέρες λοιπόν,κάποια στιγμή θα περάσουν,και θα αρχίζει κάτι να μας ενοχλεί.Στον άλλον,σ'εμάς;Κάτι δεν μας ικανοποιεί κι αρχίζουμε και ψάχνουμε αυτόν τον άλλον που έιχαμε δεί στην αρχή.Και αισθανόμαστε πως αυτός ο άλλος είναι ένας άλλος άνθρωπος,με ελαττώματα,με συνήθειες,προβληματισμούς...Είναι άνθρωπος τέλος πάντων.Και πάφ,μόλις έσκασε η ρόζ φούσκα πάνω στα μούτρα μας.
Ε,λοιπόν όχι,αρνούμαι να συμμετέχω σ'αυτό το παιχνίδι.Δέν θέλω κάποιον που είναι μισό μου,θέλω κάποιον ολόκληρο μαζί με εμένα ολόκληρη.Μισώ ό,τι χωρίζει.Ξέρω τί θέλω,ποιά είμαι,ποιές είναι οι ανάγκες κι επιθυμίες μου και παραμένω στον εαυτό μου.Προσπαθώ να μήν απαιτώ,να μην προσδοκώ κάτι που δέν διαθέτει ο άλλος.Αφήνομαι και δίνω ερέθισμα και ελευθερία και στον άλλον να αφεθεί μαζί μου.Και που ξέρεις,κάπου θα συναντηθούμε σ'αυτό το ταξίδι,κάπου θα χαθούμε. . .''Δεν'' κακό να προσπαθήσεις. Δεν πιστεύω πως είναι εύκολο να κοιτάξουμε μέσα μας χωρίς να βάλουμε ”τα κόκκινα γυαλιά μας” που κάνουν τα πάντα να φαίνονται καλά και όμορφα… Θα’ ναι σα να κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Αδύνατο! Γι’ αυτό ξεκίνα έχοντας τα μάτια λίγο κλειστά στην αρχή. Μετά ανέβαζε το βλέμμα σιγά-σιγά… Χωρίς βιασύνες.«Θα έπρεπε να επιμείνουμε σχετικά με το πόσο θαυμάσιο είναι να νιώθει κανείς αποδεκτός όπως είναι. Γιατί η αποδοχή μάς δίνει μία αίσθηση ελευθερίας. Είναι σαν ένας μηχανισμός που μας επιτρέπει να αφεθούμε. Αποδοχή δεν σημαίνει ότι παραιτούμαι ούτε κι ότι πιστεύω πως δεν υπάρχει περίπτωση για βελτίωση. Σημαίνει να δούμε τον εαυτό μας όπως είναι, να μη θυμώνουμε με ό, τι μας συμβαίνει».(Χ.Μπουκαι)
Άλλωστε τίποτα καλό δέν είναι δωρεάν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μή διστάζεις.ακόμη και ανώνυμα