Στρίβω από δανεικό χαρτάκι τσιγάρο

Κι εκεί που παν να με πιάσουν τα κλάματα

Γυρνάς με φωνή σπασμένη και αναρωτιέσαι αν η λάμπα που με φωτίζει

χαμηλώνει

Την σβήνω αθόρυβα και ρουφάω  τα μάτια μου

 να μην προδοθώ

Προσπαθώ να γράψω,μήπως και με βρώ

Μήπως και βρω αυτό που έχασα

μήπως βρω τι είναι αυτό που έχασα

Ούτε ξέρω κι εγώ πια
Τρώω ακατάπαυστα

Γκρινιάζω αδιάκοπα

Καπνίζω μανιωδώς

μιλάω ωμά

Κάνω επίθεση

Χάθηκε ο υπολογισμός μου

Η εκτίμηση

Το ενδιαφέρον

Η ροή

Η συνέπεια

Το πάθος μου

Που πήγα(ν)

Δεν με ορίζω

Προσπαθώ να με ξεχωρίσω στην φωτογραφία με το πλήθος του εαυτού μου

να με διακρίνω

Λες και μου παίζω παιχνίδι

και κρύβομαι

Τρέχω ανάμεσα μου 

και ψάχνομαι

Κυνηγάω τον αόρατο εαυτό μου

Κι αντί για αυτόν

λέω ‘’σέπιασα’’

Και βλέπω στα χέρια μου

τις άγονες σκέψεις μου

τα λάθη που από φόβο δεν κάνω

τις αντιστάσεις

τους  εθισμούς

τους φίλους που με απόκτησαν

Δε βλέπω

Δε βλέπω

Κοιμάμαι στο φως της ημέρας

και ξαγρυπνώ τις ώρες που ο διπλανός μου πλαγιάζει μόνος

Πριν καιρό 

ένας τύπος 

μου κόλλησε τον βήχα κι έφυγε

Κι από τότε γέμισα γκούχου που δε ξέρω πια τι να τα κάνω

Απλώς καταπίνω 

και μου γινε συνήθεια να κυνηγώ την αρρώστια

Το σβήνω και πέφτω