Παλιατσοκλόουν

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά..
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου..
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα θελα να πω και ένα τραγουδάκι...
Ωστόσο..
Απλά στέκομαι..
Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους..
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ..
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ τα τρύπια παπούτσια μου
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια..
δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα..
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου.

Όλοι γελάνε με την τραγικότητα των παθημάτων του!
Οι παλιάτσοι μπορούν και παίζουν (με) τις μάσκες όταν οι άλλοι τις φορούν απλά.Αυτή είναι η μαγεία του. . .Όλοι έχουμε ένα παλιάτσο μέσα μας,είτε μικρό είτε μεγάλο.Άλλοι στη καθημερινότητα τους κι άλλοι μπρος σε κάποιες δυσκολίες.’Εναν παλιατσοκλόουν. . .Ή σκέτο κλόουν..Που φουσκώνει πολύχρωμα μπαλόνια και τα χαρίζει αποδώ κι αποκεί.Χωρίς να ζητά να του ρίξουν κέρμα.Μόνο χαμογελάει και κάνει το κόσμο να γελάει.Δε λέει ποτέ ΟΧΙ κι η φορεσιά του είνα μπαλωμένη,ή με χρυσόσκονη πασπαλισμένη.ΚΛΟΟΥΝ  ή  ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ...ποιές οι διαφορές λοιπόν;

Η συμφιλίωση μαζί του είναι μια καλή αρχή...