Αν μέσα στη ψυχή σου έχεις κρύψει ένα μπαλόνι

και δυο παπούτσια παιδικά

κανένας δεν το ξέρει

Κι αν έρθει η ώρα 

που εσύ δεν θα βλέπεις πια

θα γράφω εγώ για σένα τις λέξεις

θα κρατάω τα κόμματα

θα  σφίγγω τα θαυμαστικά

θα χαλαρώνω τις τελείες

και θα σβήνω τα αποσιωπητικά

Σε ένα κορδόνι απάνω θα κρεμάσω τα βήματα μας να τα δένεις κάθε πρωί πριν φεύγεις

Να λες παιδί μου ¨σαγαπω¨

κι ας ειν’ ο κόσμος κούφιος

κι ας ειν’ τα μάτια τους στεγνά

βασανισμένα

Να λες  “δεν είναι τόσο αργά’’
κι ας πέρασαν τα χρόνια

κι ας ζάρωσαν τα χείλη

Να βλέπεις πέρα από τη σάρκα

-σου το λέω-

ο κόσμος 

δεν επέζησε χάρη στην πέτρα

ή στο χαρτί

μα από τους έρωτες

τα γέλια ή τα πάθη

κι απ’της μητέρας την στοργή 

κρατήθηκε

να μην σκορπίσει.

Αν μέσα στη ψυχή σου έχεις κρύψει ένα μπαλόνι

Και δυο παπούτσια παιδικά

πρέπει να πολεμήσεις.